gelme artık geç oldu

belki aynı yerden yaralıyızdır, belki beraber kanıyoruzdur, belki aynı şeye aynı zamanda ağlamış üzülmüşüzdür, belki birbirimize merhem olacağızdır, belki birbirimize iyi geleceğizdir, belki güzel olacaktır.. 

kim bilir..

belki, bir olasılık söylemidir; 

lakin gelecek güzel günlerin hayalini beraber kurmamıza garanti veririm, kalbimin böyle bir güzellik yapacağına kefil olurum..

seni içinde bulunduğun yangından çekip çıkartırım, elini uzatman yeterli.. küllerimizden yeniden doğmak için biz oluruz..

bir merhaba ile gel, hoşça kalı olmasın..

isli yüzünün ardında saklanmış geleceğe benimle birlikte umutla bakan gözlerinden süzülen yaşlarla bahçemizi yeşillendiririz..

beraber gökkuşağı gibi çiçek bahçesi yaratırız, kafamızı kaldırıp göğe bakarız.. düşün bi' gökyüzü mavi, yeryüzü rengarenk bizim gibi..

düşünmelisin ve düşün, çünkü elimdeki tohumların mevsimi geçmesin istiyorum ve o çiçekler en güzel bizim bahçemize yakışacaktır..

ufacık bir parıltı, bir ışıltı, küçücük bir umut yeter de artardı güzel günlere beraber yürümeye, karanlık dünleri birlikte aydınlatmaya..

velhasıl kelam; gelmesen önemli değil, gelsen önemli olurdu..

vazgeçmeden ölme

Merhaba dedi çocuk sıcak bir tonlamayla,

Kız da gülümseyerek merhaba dedi..

(bir merhaba ile gel, hoşça kalı olmasın)

Çocuk, seninle bir şey konuşmak istiyorum, müsaitsen bir şeyler yiyip içelim mi, vaktin var mı diye sordu içinde kelebekler uçuşarak..

Kız şu an müsait değilim, bi ara konuşalım dedi ama zaman belli etmedi. Belki de yerli yersiz zamanlı zamansız konuşmayı sevmiyordu..

.

.

Aradan bir kaç gün geçti ve çocuk cesaretini toplayarak kızla yeniden konuşmak istedi. Kız yine bir bahaneyle sıyrıldı, sanırım gün ona 24 saat değil de 18 saat, hafta da 7 gün yerine 4 gündü. Çocuğa ayıracak zamanı yoktu, yersen.. Hep bir hazırda bahanesi vardı.. 

Bu sefer de olmayınca özenle kelimeleri seçip güzel bir mektup yazarak içini dökmek istedi..

Sevgisine karşılık bulamasa da en azından içini dökmek onu rahatlatır diye umuyordu ve durumun farkındaydı. Ona duyduğu hisleri onun bilmesi gerektiğine inanıyordu, biraz ahmakça biraz safça (ah be çocuk)..

Bütün gece onu düşledi, ona uygun en güzel sözcükleri seçti; içinden ne geçiyorsa en saf, en yalın, en doğru, en temiz, en kusursuz şekilde cümlelere döktü.. 

Güneşin doğuşuna bir kaç yelkovan turu kala uyuya kalmıştı, kurmuş olduğu hayaller ona bütün gece ilham kaynağı olmuştu.. 

Vazgeçmesi gerektiğini biliyordu, içini dökmüştü ve o gece uzun süre sonra içi rahat uyumuştu..

Belki de mektubu yazdığı gece hayatının en güzel, en heyecanlı gecesiydi. Mektubu zarfa koydu, kızın ismini yazdı ve gözlerini hafifçe yumarak heyecanla mutlu bir şekilde kalbinde kıza duyduğu özlemle uykuya dalmak istedi..

Ve ne yazık ki kızın mektubu okuduğunu görmeden, sevdiği kıza hasret, ona seni seviyorum diyemeden, buruk bir sevinçle hayata veda etti.. 

devam filmi

 kulakları sağır eden bir sensizlik..

güvenebileceğiniz bir liman olmalı hayatınızda, size acaba dedirtmeyen, sizi sorgulatmayan, derin düşüncelere daldırtmayan.. 

sormadan, sorgulamadan, yormadan sizi anlayan.. sizi rahatsız etmeden, gelmiş mi gidecek mi dedirtmeyen.. duygularınızı, düşüncelerinizi, hislerinizi, acılarınızı, sevinçlerinizi anlayan önemseyen..

lakin bu limanı isterken, sizin de biraz olsun çabalamanız gerekir, herşeyi karşı tarafın omuzlarına yüklemeden ona yardımcı olarak..  

taşın altına elinizi koyma gücünüz yoksa bile en azından taşın üstündeki tozu üfleyerek; ona yanında olduğunuzu, güvendiğinizi, geçmişte ikinizin de çekmiş olduğu acıları beraber aşacağınızı, gelecek güzel günlerin hayalini, onu sevdiğinizi hissettirecek hal ve tavırlarda bulunmanız gerekir.. 

aksi takdirde üç noktalı bir devam filmi değil, tek noktalı kesin bir vaz geçiş kaçınılmazdır..