hayat

hem aşık olmak isteyip, hem aşktan korkmak..

bu durum deli saçması gelebilir.. 

belki de insan gerçekten korkularının üstüne gitmelidir; sonuçlarını düşünmeden, kestirmeden..

anın heyecanıyla yaşayıp kötü ya da iyi anılar biriktirerek, hayat defterinin sayfalarına göz gezdirerek.. 

zaten yaşadıklarımızdan ders alma sanatı değil midir hayat dediğimiz.. 

acısıyla tatlısıyla, iyisiyle kötüsüyle, güzeliyle çirkiniyle, büyüğüyle küçüğüyle nereden kimden ne çıkartırsan yanına yarına kar kalmaz mı.. 

her seferinde belki de yenileceğini bilerek yeniden başlamak.. yine yenil, ama keyfini çıkararak daha bi güzel yenil.. 

en azından güzel yaşadım ulan diyebil..

kayık

Birinin hayatına bir yerden dahil oluruz..

Deniz üstünde seyreden kayığa atlayıp yola devam eder gibi.. 

O kayık nasıl yapılmış, o limana nasıl gelmiş, su üstünde nasıl süzülüyor bilmeden.. 

Hangi dalgalarla boğuşmuş, ne fırtınalar atlatmış,  zorluklara göğüs gerip yoluna devam ediyor bilmeden.. 

Yolun sonuna mı gelmiş ya da yola henüz yeni mi çıkmış bilmeden..

Eksiklerini, gediklerini, üzüntülerini, sevinçlerini, yarım kalmışlarını, hüzünlerini, dertlerini, neye güldüğünü ne için ağladığını bilmeden..

Kayığa atlarsın ve onunla devam edersin yolculuğa, sizi neyin beklediğini bilmeden.. 

Beyaz, temiz bir sayfa açmışsınızdır.. Ben ya da sen yoktur o saatten sonra, biz olmuşsunuzdur.. Karşınıza çıkan her fırtınada sırt sırta vereceksinizdir artık, dalgalara beraber göğüs gereceksinizdir; limana kayığı sağsalim ulaştıracaksınızdır..