sonuç olarak

bir saatte, bir gecede,
bir günde, bir ayda
ya da bir senede


yazılabilecek şey değil bütün bunlar..


an gelir bir cümle,
bir kelime ya da
bir harf,
bir sayı,
bir nesne
çıkıverir
aklımın ucundan;


senin için..


bir, iki, üç, dört...
derken toplarım onları
aklımın bir köşesinde


elbet bir gün 
serbest bırakacağım zamanı gelince
gidecekleri yerlere..


o zamana kadar beklerim
topladıklarımla,
patlamaya hazır volkanik
bir dağ misali


sadece 
doğru zamanı beklerim,
volkanın patlaması,
benim haykırışım için..


ama zaman 
beklendiği gibi geçmiyor
bir türlü vakit gelmiyorsa
yavaş yavaş, 
kendi içinde, zararı
sanki sadece kendine
olacakmış gibi
patlamaya 
ya da
patlama sinyalleri
vermeye başlarım..


Artık bir 
umut,
ümit,
yaşama sevinci,
bir amaç 
kalmamış gibi gelir..


Bazen 
çevremdeki dağların yardımıyla,
bazen de 
kendi kendime ateşimi söndürürüm


yaraları da 
o kadar sanıldığı gibi
ağır olmaz sanki,
yani öyle umut ediyorum..


Umut ediyorum,
o zaman 
hala 
bir şans var denebilir..


"Nefes alıyorsak, hala bir umut var demektir", sonuçta..